http://www.youtube.com/watch?v=bx9zlGxQ-zE
O lezer, u bent een zoeker. Net zoals ik. We zitten samen in een goudmijn van informatie zonder nooduitgang. Deze week puurde ik goud uit een fragment van de Bob Dylan-documentaire Don't Look Back. We zijn ergens midden jaren zestig. Dylan is aan een concertreeks bezig in het Verenigd Koninkrijk en hij is op het toppunt van zijn roem. "De kranten beginnen je een anarchist te noemen, Bob." Dylan verzinkt in diepe gedachten achter een Ray-Ban. Het label bevalt hem niet, geen enkel label bevalt hem. Hij lacht: "Give the anarchist a cigarette, man!" Deze schrijver, uw zoeker, most meteen denken aan de verwiten die de Occupy-beweging nog steeds op haar brood krijgt. Het lijkt waarschijnlijk dat Dylan een autonome plek van verzet teweegbracht telkens als hij een concertzaal bezette met zijn muziek. De vraag naar oplossingen vanuit de mainstreammedia belijdt misschien een erkenning dat de tijden daadwerkelijk an het veranderen zijn. Maar puur, autonoom verzet? Ondraaglijk, al te ondraaglijk. O nee, anarchie! Terwijl het gebrek aan oplossingen bij onze zogenaamde leiders ten aanzien van de huidige crisis veel meer vragen oproept en ondertussen diepe putten veroorzaakt.

http://www.youtube.com/watch?v=QX7ehbElvc0
U weet ongetwijfeld dat veel Occupiers tijdens demonstraties graag het masker van Brits vrijheidsstrijder Guy Fawkes, dat wereldwijd bekend werd door de film V for Vendetta, opzetten. Alan Moore, de bedenker van de strip waarop die film is gebaseerd, is een van min favoriete dwarsdenkers. Via een clip die ik op You Tube vond kan u te weten komen hoe hij en tekenaar David Lloyd op het idee kwamen om Guy Fawkes als masker voor de vrijheidsstrijder te gebruiken.
Maar ook Alan Moore heeft het over anarchie.
"Anarchy is, and always has been, a romance", zo begint de heerlijk bebaarde Brit. Nee, leiders hebben we niet nodig, zeker nu niet, aldus Moore. We hebben misschien een administratie nodig, meer niet. Wanneer het central gezag niet meer in staat is om mensen in hun basisbehoeften te voorzien, vindt ieder zijn of haar eigen weg in een jungle zonder zekerheden. De EU in 2012...

http://www.youtube.com/watch?v-GluWt4hINnk&feature=related
Autonome kunstenaars die voor zichzelf een weg kappen door de wildernis, zonder steun van wat of wie ook, zin een eerder zeldzame soort.
Performancekunstenaar en conceptueel artiest Danny Devos stelt vandaag in de Antwerpse galerij Annie Gentils een overzicht van zijn werk voor in boekvorm, uitgegeven in eigen beheer. Vijf jaar geleden had hij een fascinerend project dat Digging for Gordon heette. Ergens op een plek in een stad groef hij toen een put. Een webcam stond permanent opgesteld en je kon live volgen hoe de put dieper en dieper werd.
Tijdens die graafperiode geeft Devos (of DDV)in een kort maar sterk interview. Hij stelt dat het niet zijn problem is dat galerijen zijn werk niet kunnen plaatsen, ze moeten er zelf maar iets op verzinnen. Ik kan me herinneren dat DDV de opgegraven grond in zakken van de Aldi verzamelde en ze dan zo onopgemerkt mogelijk verspreidde tijdens de opening van nieuwe tentoonstellingen. Sommige kunstenaars waren niet meteen opgezet toen ze merkten dat hun nauwkeurig opgebouwde installatie ontsierd werd door een Aldizak vol aarde.
Maakt dat van Devos een anarchist of een practical joker? Geen van beiden, vermoed ik. Hij wees door die actie op de autonomie van de kunst. En die put van hem? Die meent deze schrijver nu pas te begrijpen. In mijn verbeelding is het graven nooit opgehouden en is DDV nu uitgekomen in een galerij met boekvoorstelling en tentoonstelling. De put betekent voor mij vrijheid en koppigheid en het geldt in mijn brein zeker als een metafoor voor een overheid die zich een hol graaft zonder te weten waar uit te komen.